7. Mecz.

Wstawaj debilu ! obudził mnie jakże miły sms od Wandzi. Tak na marginesie, należy się kilka słów wyjaśnień. Wandzia tak na prawdę nie ma na imię Wanda, tylko Anna. Nasi koledzy z klasy, jak byli jeszcze młodzi i głupi ( w sumie to nadal są ), nazwali ją tak. Z początku nikt jej tak nie nazywał, ale z czasem tak to do niej przylgnęło, że rzadko kiedy ktoś zwraca się do niej jej prawdziwym imieniem.

Wracając do tematu. Wczoraj z Wandzią umówiłyśmy się, że o dziesiątej będzie czekać pod moim domem. Musiała zająć się swoim bratem, Michałem, dlatego, żeby mieć spokój z nim na meczu, musiałyśmy iść do sklepu i coś mu kupić.


Przetarłam oczy i spojrzałam na wyświetlacz telefonu. Moją uwagę przykuła godzina. 9 : 30 . Jak oparzona wyskoczyłam z łóżka, jednocześnie stukając na klawiaturze telefonu : sorr, zaspałam, nie wyrobię się, idźcie beze mnie. Zgarnęłam z fotela ubrania i poszłam do łazienki. Szybko umyłam zęby, włosy uczesałam w niechlujnego koka. Założyłam dżinsowe rurki, białą koszulkę z napisem `Krąży pogłoska, że jestem boska` (tak, lubiłam się w ten sposób dowartościowywać, gdy miałam gorszy dzień) i przytartą, dżinsową kurtkę. Zapowiadał się ładny dzień. Wandzia odpisała mi  Nie ma mowy. Idę z młodym do sklepu, będziemy tam czekać na cb. Dogonisz nas. Szybko zjadłam tosta, którego zostawiła moja mama. Z apteczki wyciągnęłam opatrunek, zawinęłam nim moją nieszczęsną rękę. Wiedziałam, że będę musiała ściągnąć kurtkę, a nie chciałam tłumaczyć tego dziewczynom.

Pare minut po dziesiątej już biegłam do sklepu. Może nie byłam wysportowana jakoś specjalnie, ale kondycję miałam dobrą. Dobiegałam do sklepu akurat w momencie, gdy Wandzia próbowała wyciągnąć brata ze sklepu

- Michał, chodź do mnie - powiedziałam do niego. Wiedziałam, że bardzo mnie lubił, i zawsze chodził ze mną za rękę. Nie pomyliłam się, od razu do mnie podbiegł.

- Dzięki, spadłaś mi z nieba - odetchnęła z ulgą Wandzia. - Ja już sobie z nim nie radzę.

- Widzę - zaśmiałam się.- Chodźmy, bo nie zdążymy. A tak w ogóle to wiesz kto gra?

- Nie wiem, dowiemy się na miejscu.

-  Boję się tych twoich pomysłów - uśmiechnęłam się niepewnie.

- Nie masz czego.

Na stadion dotarłyśmy w pół godziny, co było bardzo dziwne. Michał, widząc obojętnie jakie zwierzątko, wyrywał mi się, i chciał biec do niego. A ja latałam jak głupia za nim. Lubię go, ale bywa bardzo męczący.

Zdziwiłam się, widząc taki tłum siedzący na krzesełkach. Nigdy na mecze trampkarzy nie przychodziło tak dużo ludzi.

- Co ty tak dużo ludu? - spytałam zdziwiona.

- A co się mnie pytasz - prychnęła, i ruszyła w stronę wolnych krzesełek. Jedyne wolne, jakie wypatrzyłyśmy, były zaraz przy wejściu piłkarzy na stadion. Usiadłyśmy tam. Zaraz po nas, zaczęli na stadion wychodzić chłopaki z naszego szkolnego klubu piłkarskiego. Mieli rozgrzać się do meczu. Ja tam uważałam, że nie mieli do czego, bo i tak przegrają. Takie ciamajdy z nich. Patrzyłam na nich, lecz gdy spostrzegłam jednego, bardzo się zdziwiłam.

- Czy to jest Krystian? - spytałam Wandzię. Głupie pytanie. Przecież jego rozpoznałabym wszędzie. To był on. Zaczęłam się bać, że jak mnie zobaczy, może być niezła afera.

- Tak - odparła zadowolona. - Jakbym ci powiedziała, że on gra, nie przyszłabyś.

- I miałabyś rację! - czułam się, jakby ktoś dał mi w twarz. Moja `przyjaciółka`. Myślałam, że ona jest w porządku wobec mnie, że nie zrobi mi żadnego świństwa. Myliłam się. Postanowiłam, że po meczu jej wszystko wygarnę, teraz nie chciałam kłótni. Byłam dostatecznie przerażona tym, co Krystian zrobi, jak mnie zobaczy.

- Co ona tu ku*wa robi?! - usłyszałam znajomy głos. Zamarłam. Popatrzyłam niepewnie w jego stronę i jeszcze bardziej się przestraszyłam. Widziałam, jak chce podejść do mnie, ale Daniel mu nie pozwolił, przytrzymał za ramię. Coś mu powiedział. Pewnie to, żeby nie robił sobie wstydu na meczu. Poskutkowało, bo tylko rzucił mi lodowate spojrzenie i poszedł ze swoją drużyną na środek boiska.

- Ja stąd idę - powiedziałam obojętnie i wstałam z siedzenia. Zaraz złapał mnie za kurtkę Michał.

- Plose, nie ić, nie zośtawiaj mnie tu - w jego oczach zaczęły pojawiać się łzy.

- No weź, Lenka, nie wygłupiaj się - za rękę złapała mnie Wandzia i pociągnęła, na skutek czego, upadłam na krzesełko. - Nie zostawiaj mnie tu z tym bachorem. A ten dupek nic ci po meczu nie zrobi. Będzie opłakiwał przegraną, o tobie zapomni.

- Nie byłabym tego taka pewna..

- Ale ja jestem pewna, siedź na czterech literach.

Nie miałam innego wyjścia, musiałam zostać. Jakbym poszła, Michał pobiegł by za mną. Widać było, że Wandzi nie kwapiło się iść, pewnie zostałaby. A co ja miałabym zrobić z dzieckiem? Musiałabym się wrócić.

Cały mecz siedziałam jak na szpilkach. Modliłam się, żeby jak najszybciej się skończył,  i żebym jakoś niepostrzeżenie wymknąć się z boiska. Myślałam tylko o tym, czy Krystian przez ten czas trwania meczu nie wymyśli sobie czegoś na mnie. Widać było, że nie może się skupić na grze, myślami był daleko. Był najlepszym zawodnikiem w drużynie, a dzisiaj grał jak ostatnia pokraka. Co chwila spoglądał tym swoim lodowatym wzrokiem, czy jeszcze jestem. Nie mogłam znieść tego wzroku. Tak bardzo to bolało. Strasznie rani obojętny, przepełniony wstrętem i nienawiścią wzrok osoby, bez której nie może się żyć.

Wreszcie usłyszałam upragniony gwizdek obwieszczający koniec meczu. Szybko podniosłam się, wzięłam za rękę Michała, jego rzeczy i chciałam wyjść na drogę.

- Ej ty, Lena, czekaj! - znowu Krystian krzyknął. - Mamy do pogadania!

Zdążyłam tylko powiedzieć Wandzi, żeby nie czekały na mnie, napiszę do niej smsa, jak będę w domu, pożegnałam się z Michałem, i już czułam, jak ręka Krystiana zaciska się na moim ramieniu i odciąga mnie na bok.

- Stary, nie rób głupot - powiedział do niego Daniel, gdy wszyscy wyszli już ze stadionu.

- Nie wpie*dalaj sie - syknął w odpowiedzi. - I idź sobie.

No to mamy następny! Trochę zwlekałam z jego dodaniem, na maila dostałam go już dobry czas temu, jednak nigdy nie miałam czasu go dodać. Teraz jednak o tym sobie przypomniałam i jest siódemka. Nie wiem jak was, ale mnie ekscytuje i wkrótce dodam ósemkę! Pa.